In memoriam Kambiz Roustayi – III
Twee jaar geleden, op de dag van de zelfverbranding van Kambiz Roustayi, schreef Rozalie Hirs onderstaand gedicht.
—
In memoriam Kambiz Roustayi
Elf jaar verzoekt een land je
schrijven – minuut na minuut
zonder naam uur na uur
zonder naam zie je dag na dag uit
ademend licht jaar na jaar
je denken vervormen
tot een laaiend moment je lichaam
levend vilt vlammende tongen
duiven je beweegbeeld schreeuwen
helle oorlog tussen staat en de huid
van een mens – van jou de ontschermde
dam is dit ons land?
Amsterdam, 6 april 2011
©2011 Rozalie Hirs
—
Zaterdag 6 april is het precies 2 jaar geleden dat Kambiz Roustayi, een Iraanse vluchteling, zichzelf op de Dam in brand zette. Cynisch genoeg is dat dezelfde dag waarop de onuitzetbaren in de Vluchtkerk hun tijdelijke onderkomen zullen moeten verlaten. Op hun site staat een grote ticker ons in fel rood toe te schreeuwen dat ons vreemdelingenbeleid sindsdien, onder de bezielende leiding van VVD en PvdA, enkel verslechterd is. De komende dagen zal ik Roustayi op deze plek met dit besef in het achterhoofd herdenken.
