Anderhalve maand geleden schreef ik onderstaand gedicht.

—

Op het plein

————-Voor Kambiz Roustayi

zo als het ware opent
zich een wereld hier nu niet
emotioneel worden nu niet
boos blijven nu geef het

weg pak het op leg het af
neem het af leg het over
zeg pak het op geef het af

neem het niet terug zeg niet
dat je het terugneemt zeg dat

de wereld hier gesloten wordt

gooi desnoods een steen
op het vuur dat het duurt

dat het zin lijkt te hebben even
opengebroken te worden om het
sluiten te tonen te geven als

was het altijd zo duidelijk dat
je ja als het ware je en zo ze
om de oren op de kop diep in
de leemte verdrinkend aanwezig

xxxxxxxxxxxxxkapot moet sissen

Matthijs Ponte, februari 2013.

—

Zaterdag 6 april is het precies 2 jaar geleden dat Kambiz Roustayi, een Iraanse vluchteling, zichzelf op de Dam in brand zette. Cynisch genoeg is dat dezelfde dag waarop de onuitzetbaren in de Vluchtkerk hun tijdelijke onderkomen zullen moeten verlaten. Op hun site staat een grote ticker ons in fel rood toe te schreeuwen dat ons vreemdelingenbeleid sindsdien, onder de bezielende leiding van VVD en PvdA, enkel verslechterd is. De komende dagen zal ik Roustayi op deze plek met dit besef in het achterhoofd herdenken.

Zie ook dit bericht.

[Afbeelding: Ulrich Lamsfuss, ‘Perspiration” (naar een foto van Stefan Jellheden, 1963), 2004, oil on canvas, 120 x 95 cm]