Op De Reactor bespreekt Samuel Vriezen de nieuwe bundel van F. van Dixhoorn, De zon in de pan:

Wederom drijft Van Dixhoorn zijn poëtische vorm in De zon in de pan verder op de spits. Er staat minder dan ooit, en tegelijkertijd lijkt de compositie geraffineerder dan ooit. Daarbij benadert de poëzie zowel het ‘bijna niets’ dat mijn gesprekspartner er tien jaar terug al in meende te zien, als de grote ruimtelijkheid die ik erin zag. Bijna niets is heel veel. Zoals het gedicht ons aanspoort: vier wat verandert als er niets verandert. Deze poëzie is in al zijn minimalisme bij uitstek positief, bevestigend. Hoe vaag ook, het zijn nog steeds de stemmen van mensen die in dit handjevol regels blijven klinken.

Lees hier de gehele bespreking.