Op het Zuid-Afrikaanse poëzieblog Versindaba zijn sinds kort bijdragen te lezen van Jaap Goedegebuure:

Over Baudelaire:

Mijn favoriete gedichten laten zich karakteriseren als verstilde klaagzangen en ingetogen lamento’s, opstijgend uit een zich herhalend patroon van woorden die zachtjes ten hemel schreien. Daarbij reikt het repertoire, met de nodige oh’s en ah’s, van J.H. Leopold (‘O, als ik dood zal, dood zal zijn/ kom dan en fluister, fluister iets liefs’) tot Kees Ouwens (‘het is er niet je was het zelf twee/ schreeuwen twee een februariavond het is er niet je was het zelf// O nee het is er niet je was het zelf’).

Over Lucebert:

een extatische uitbarsting van wat ik, hoewel het een groot woord is, best natuurmystiek durf te noemen.