Het nieuwe nummer van Dietsche Warande en Belfort werd samengesteld door Arnoud van Adrichem en duikt in de grassroots-politiek van Occupy, de Arabische lente en de Spaanse 15 M-beweging en gaat op zoek naar de rol die de kunsten daar mogelijk in zouden kunnen spelen. Met bijdragen van Lucas Hüsgen, die vanuit zijn zorgen over de ecologische crisis kritisch is over de bewegingen, Merijn Oudenampsen, die zijn felheid en activisme geenszins in Praag achterliet, Marc Kregting, die zich over de erfenis van ’68 buigt in het licht van Badiou en Lucebert, en anderen. Hugo Bousset schrijft in de inleiding:

Achter al die tegendraadse bewegingen en ritmes lijkt een zeker geloof in een andere, rechtvaardigere wereld schuil te gaan, maar hoe reëel is dat geloof? Nu de kruitdampen in de Arabische wereld optrekken, moeten we immers maar al te vaak vaststellen dat de nieuwe lente verdacht veel op de oude lijkt en dat het nieuwe geluid een echo is. Ook de bezette financiële centra worden langzamerhand ontruimd, soms uit eigen beweging, vaak ook op instigatie van de staat. Dat alles kan cynisch stemmen, maar de vraag naar de mogelijkheid van een kritisch-positief engagement ook scherper stellen.

De aflevering van DW B is een polyfonie van meningen en ervaringen geworden. Zo jubelt Lieven De Cauter dat we ‘de lente van de planetaire menigte’ meemaken door ‘zwermintelligentie’. Lucas Hüsgen heeft echter een ander sentiment: ‘Echt, ik had graag willen juichen, blij kunnen zijn, hoop ontwaren.’ Maar de Occupy-bewegingen gaan volgens hem voorbij aan het échte mondiale probleem: de structuren die de schrijnend ongelijke verdeling van grondstoffen en goederen organiseren blijven intact.