Eerder berichtte ik over het typografisch wit in oever drinkt oever, de prachtige nieuwe dichtbundel van B. Zwaal. In de discussie die onder mijn post ontstond kwam ook de poëzie van F. van Dixhoorn ter sprake, waarin het wit eveneens een belangrijke rol speelt.

In zijn tweewekelijkse column voor Poetry International bespreekt Erik Lindner zowel het werk van Zwaal als dat van Van Dixhoorn. Over het wit in de poëzie van Van Dixhoorn schrijft Lindner:

Ik heb zijn werk wel eens geprobeerd te lezen met de cijfers als witregels, 1 tot 4 en heel soms tot 6, en ze zo opnieuw als strofes te zien. Als het cijfer 1 werd genoemd, begon het gedicht opnieuw. Het wit werd dan vormgeving.  Daar kom je een eind mee weg met de eerste drie bundels, waarin reeksen zijn opgenomen, maar in de bundels Twee piepjes en Dan op de zeevaartschool lukt dat niet meer.

Lees de gehele column hier.