Waarom zijn Nederlandse dichters toch zo braaf? Dat vroeg Anton de Goede zich gisteren af in zijn cultuurrubriek in het radioprogramma Villa VPRO. Tussen hem en de presentatrice ontspon zich een wonderlijk gesprek dat lastig te resumeren is. Maar het komt er zo’n beetje op neer dat vroeger, toen Gerrit Komrij en Louis Lehmann nog leefden, alles beter was. In die dagen namen dichters tenminste nog een buitenpositie in van waaruit ze de wereld meedogenloos fileerden. En uiteraard spaarden ze ook elkaar niet, die eenzame, getourmenteerde zielen.

Tegenwoordig schuiven dichters aan bij De Wereld Draait Door, bekleden ze allerlei erefuncties en bejubelen ze bij toerbeurt het vorstenhuis. Ook doen ze vrolijk mee aan een gesponsord evenement als de Poëzieweek (veel te lang volgens De Goede), waar ze in perfecte harmonie naast elkaar optreden. Waar is het vuur gebleven, de vileine inbreng, het engagement? De gesprekspartners wisten het ook niet.

Gelukkig zijn er positieve uitzonderingen te noemen. Erik Bindervoet, die al evenzeer vreest voor plichtmatige gezapigheid onder dichters, droeg het gedicht ‘Kropland’ voor, afkomstig uit zijn jongste bundel De mond van de waarheid. Zoals u al vermoedde, betreft het een zoveelste (overigens niet ongeestige) parodie op Rutger Koplands evergreen ‘Jonge sla’. Bindervoet kon het gedicht evenwel niet live in de studio reciteren, omdat hij op tournee is in het kader van, jawel, de Poëzieweek.