Een droef bericht op de website van De Morgen. Roger Raveel, die gold als de belangrijkste Belgische schilder van na de Tweede Wereldoorlog, is op 91-jarige leeftijd overleden in het ziekenhuis van Deinze. Daar was hij opgenomen vanwege een longontsteking.

Voor wie zijn werk niet kent: Raveels schilderstijl houdt het midden tussen abstract en figuratief, en wordt wel eens als postexpressionistisch aangeduid. Sommige kunstkenners wijzen ook op de raakvlakken met popart. Raveel was niet alleen actief als schilder, maar maakte bijvoorbeeld ook kunstobjecten en keramieken.

Daarnaast kon de literatuur op zijn warme belangstelling rekenen. Zo vond in 2007 de overzichtstentoonstelling De schilder spreekt plaats. Daarin werd Raveels plastische werk gecontrasteerd met poëzie van Rooland Joris, Rutger Kopland en Hugo Claus. Met de laatste onderhield Raveel tussen 1947 en 1962 bovendien een intense correspondentie.

Lees hier, hier en hier meer informatie over leven en werk van Raveel. Als eresaluut aan de grootmeester citeren wij een gedicht van Paul Demets uit 1991, dat hij schreef naar aanleiding van Raveels werk ‘Op zoek naar de oorsprong’ (1988):

Dorp

Boven het koren strijkt wind azuur de hoogte in.
Het land oefent afstand met de wilgen. Hier
is heimwee een hond in een straatje, de palen,
het wasgoed tussenin. Tijd is steeds op reis.
Hoe het dorp daar zo rustig bij blijft, de dood
vertrouwd decor, asfalt in halen. En dat dan
je hand in één trek de ruimte schept, helder
als papier. Dat zij hem pakt en streelt en leest

als een ansichtkaart, zo beeld je je in, is
een gedicht. Liefde is altijd daar, vandaag.
Gisteren is waar je nooit aankomt, een stad
die je kent van de kaart.