Foto Ton van 't Hof

In reactie op de call for papers voor het nieuwe themanummer van Vooys stuurde dichter en kolonel Ton van ‘t Hof een cyclus van vijftien gedichten over zijn ervaringen in de Eerste Golfoorlog. ‘Hoewel geen artikel, lijken ze aan te sluiten bij uw thema,’ schreef hij ons. Het zijn gedichten over herinneren, afstand nemen en de groeiende vervreemding waarmee oorlog gepaard gaat. Ton van ‘t Hof publiceerde onder andere bij De Contrabas en werd bekend om de bijzondere manieren waarop hij poëzie genereert. Zijn poëzie verschijnt bij zijn eigen uitgeverij Stanza. Wij spraken hem aan zijn eettafel in Amsterdam over de behoefte aan procedures en de noodzaak die los te laten, over oorlog en vragen die je moet stellen, ook in vredestijd.

De cyclus die je ons stuurde doet een stuk persoonlijker aan dan je eerdere werk. Komt dat doordat deze gedichten jouw eigen ervaringen in de Eerste Golfoorlog schetsen, of is het onderdeel van een grotere ontwikkeling?

Dat laatste is zeker waar. In mijn eerdere bundel Aan een ster/ she argued (2009) kun je dat goed zien. Ik heb daar de ervaringen in Afghanistan op een andere manier in verwerkt, van flarf tot gedichten die direct van mijzelf kwamen. Het gaat over de meer filosofische vragen die ik tegenkwam. Waarom doe ik dit allemaal? Waarom zijn we hier? Wat doen we als het Westen in Afghanistan? Wat doe ik als ‘nadenkend mens’ met een wapen in m’n handen? Als militair heb ik mezelf vragen gesteld die je gewoon moet stellen als je dat werk doet. Het laatste deel van Aan een ster/ she argued is vooral een afspiegeling van de ongelooflijke eenzaamheid die ik daar gevoeld heb. De nadenkende mens die zich in een keer letterlijk in de woestijn, maar ook figuurlijk in een woestijnachtige wereld bevindt. Ik vroeg me echt af: waar the fuck ben ik? Waar ben ik in godsnaam beland?

Lees het hele interview online op de website van Vooys.