Ik herinner me de helende avond met Hans, die waarop hij trots het omslag van zijn eerlang te verschijnen roman Begrafenis van de sardine komt showen en aansluitend mijn, door zijn succes gemotiveerde, wekenlange doch vruchteloze, geploeter om tot een schema voor Romeo’s Vergissing te komen. Teneinde een doorbraak te forceren moet ik voorwerk verrichten, is de redenatie. Als ik het resumé van mijn verhaal eenmaal op papier heb, kan ik beginnen aan een globale opzet van de scènes, waarna het eigenlijke schrijven – het kan niet anders – vanzelf op gang zal komen.

Ik herinner me het testen van mijn knie en de opluchting na het eerste volwaardige rondje door het park. Ik herinner me doelloze fietstochten, de eeuwige boodschappen, stadswandelingen, premières, feesten, dinertjes, keihard over de koptelefoon afgedraaide muziek, dronkemansgezwets alsook momenten van helende sereniteit.

Ik herinner me de films In the name of the father, Citizen Kane, Le Samourai, I Vitelloni, The Maltese Falcon, Apocalypse Now, Paris, Texas, Macbeth, La Dolce Vita, L’argent, Naked en Roger & Me.

Ik herinner me mijn lectuur uit die weken: Bij nader inzien, The golden bough, Mechanisering van het wereldbeeld, De renner, Laughter in the dark, Pnin, Mimesis, De tranen van Eros, Squeeze play, Het oog. De dode, Wat mooi is, is moeilijk, Terugschrijven, De oude gringo, Literature and evil, Torso, De verborgen geschiedenis, Een kunstkabinet.

En last but not least herinner ik mij de lezing van de tweede novelle uit een van de door Oscar van Gelderen gedoneerde boeken vanwege zijn fonds: Quintana Roo van journalist Ronald Vonk. Het buikbandje meldt in vette kapitalen: ONNEDERLANDS DEBUUT. Daaronder, in gemodereerd zetsel: Exotische eilanden, mysterieuze moorden, toegepaste dierkunde en dode meisjes.

De brallerige presentatie zij Arena voor deze ene keer vergeven: via Vonks proza begrijp ik Oscars voorkeur voor juist die drie onder mijn verhalen. Ik vat moed. Het moment hem te bellen om uitsluitsel over mijn roman is ten naaste bij aangebroken.