Tegen de verwachting in hopend dat de boot terug is van de werf, hang ik de plastic zak aan het stuur van mijn fiets en rijd zaterdags op mijn gemak naar het Jaagpad. De ligplaats is inderdaad nog vacant en maakt een desolate indruk. Ik kijk rond. Niemand. Er komt ook geen drumgeluid van Koorns boot. Aanbellen kan ik gevoeglijk laten: als hij niet in zijn drumhok zit, ziet hij de lamp niet. Is hij er toch dan goochelt ie vast met noten. Gewoon de hort op kan natuurlijk ook. Hoe het ook zij, niets weerhoudt me ervan te doen wat ik me heb voorgenomen. Ik zet mijn fiets tegen de omheining en kijk er steels overheen. Twee opvallend robuuste dukdalven die de boot moesten afhouden, even zwart en glanzend als het hek. Links, slordig neergesmeten, de deurmat en de loopplank. Ervoor struiken van het onverwoestbare soort: doornig en bezaaid met van die olijfgroene blaadjes. Terzijde staat een zilverberk; tussenstation voor een snoer dat via krom geslagen spijkers naar de elektriciteitsmast is geleid. In de rioolbuis die uit de beschoeiing steekt is een krant gepropt.

Zo onopvallend mogelijk glip ik de omheining binnen en onderzoek de grond onder de struiken systematisch. Tussen de tweede en de derde stam is het raak: een rond gat van een kleine decimeter doorsnee dat ik, als Ik de takken opzij duw, ook zie. Hierin stak een van de twee staanders. Ik kom overeind en leg de binnenzijde van het hek bloot, maar nergens vind ik ook maar een spoor van het bord waarvoor die palen ooit zijn opgericht.