‘Nuclear reactors are built to last for about 30 years. After that, the spent fuel needs to be stored for thousands of years. Zero-fault is unknown in all human endeavours. Culture fissions.’ (Jhave, 2011)

Het is ruim anderhalf jaar geleden dat de Japanse kernenergiecentrale Fukushima I beschadigd raakte door een tsunami. De kernramp die daarop volgde, vormde de aanleiding voor de totstandkoming van het interactieve videogedicht van multimediadichter David Johnston (kortweg Jhave):

Extinction Elegies, a post-Fukushima interactive video-poem tht introduces mutations into the DNA of meaning.

Een bezwerende soundtrack en videobeelden van prachtige, verlaten landschappen ondersteunen de ‘klaagzangen’ van Jhave. Het gedicht verandert/sterft uit door de ingrepen van de lezer. Op die manier verkent het werk ‘de fragiele instabiliteit’ van betekenis, naar verluidt, op zowel biologisch als sociaal niveau.

The display of Extinction Elegies is non-linear and changes over repeated readings. For every time the entire poem is read (by the current reader), a mutant word(s) is introduced into every verse. In other words, after reading all the verses once, the next loop all the verses will contain one word replaced; after two reading loops, two words are replaced, etc… When the number of loops or mutation-rate exceeds the number of words in a verse, individual letters are replaced with words and all the verses disintegrate into untenable bloated nonsense.

Jhave is dichter van digitale poëzie en woont in Montreal. Hij presenteerde zijn werk op verschillende grote events, georganiseerd door instituten als Electronic Poetry Centre (EPC), Electronic Literature Organisation (ELO) en The Inter-­Society for the Electronic Arts (ISEA). Zijn werk publiceert hij op deze website.