Zoekt de literaire kritiek dezer dagen naar nieuwe wegen om relevant te zijn in de digitale omgeving, ook in de kunstkritiek sluimert het gevoel dat het hoog tijd is voor etwas ganz Neues. Op hard//hoofd gaat Floris Solleveld op zoek naar nieuwe paden:

“Michaël Zeeman spelen op je eigen blog heeft dan ook niet veel zin. Er zijn feitelijk drie opties voor de jonge internetscribent: sluit je aan bij een platform, zoek een niche, of doe iets nieuws.”

“[Het is] … nodig dat kunst en kunstkritiek nauwer met elkaar worden verweven. Tenslotte gaat het er niet om wie iets zegt, de kunstenaar, de criticus of desnoods een derde, en ook niet of het nou kunst is, maar dat er iets interessants wordt gedaan. Het is, kortom, tijd dat “The Blurring of Art and Life” ook in de kunstkritiek doordringt. En daar kan de online kunstkritiek aan bijdragen, door een ander voordeel van het internet: de zogenaamde intermedialiteit. (In feite is dat gewoon een duur woord voor linken en embedden.) Doordat tekst, geluid en beeld door elkaar heen lopen, ben je ook niet meer gebonden aan het stramien van ‘praten-over’.” (hard//hoofd)