“Ik moet zeggen dat ik Nooit meer slapen, dat men tot de klassieken rekent, eigenlijk niet interessant vind. Het vermoorden van de taal omwille van de helderheid, om het geschre­ven te krijgen, dat gaat er bij Hermans op een bepaald moment af. En op dat moment, als de taal zich naar hem voegt, is er niks meer aan. Dan is het een verslag. Maar de vroege verhalen hebben dat; ‘Het behouden huis’ misschien achteraf minder, maar in ‘Glas’ zit het helemaal. Dat is eigenlijk een verschrikkelijk verhaal.”

“Ik kijk nooit meer in het proza van Vestdijk. Ik geef soms wel een colle­ge over een roman.
Het hangt ook samen met een heel raar element, dat ik mij pas heb gere­aliseerd toen ik de autobiografie van Graham Greene las: verveling. Als ik iets helemaal leer kennen, ga ik me vervelen.”

Op Raster.