In de rubriek ‘De Kop van Jut’  van de nieuwe Vooys hekelt dichter Maarten van der Graaff het veelvoorkomende predicaat ‘cult’, en de verafgoding van de zogenaamde cultauteur. Tegelijkertijd kan hij echter niet ontkennen door deze figuren gefascineerd te zijn, en voelt hij zich wellicht beroepsmatig ook wel aangetrokken door het romantische beeld van de rokende en drinkende schrijver.

Er is één hoop voor wie mislukt is of wie aan een wurgende vorm van narcisme lijdt, voor wie geen onsterfelijk boek kan schrijven. Die hoop betreft de eigen onsterfelijkheid, opgeslagen in duizenden groezelige foto’s, die opduiken op albumhoezen van bands, nog meer filmfragmenten waarin de stem en de mimiek de hoofdrol spelen en verder in talloze relikwieën, van manuscripten en tekstverwerkers tot slaapkamers en graven. Deze hoop heet ‘cult’. Wie een cultauteur wordt, lijkt te kunnen rekenen op de pathologische verering door mensen waarvan het merendeel nog geboren moet worden. De cultauteur lijkt een religieus restverschijnsel in een ogenschijnlijk seculiere maatschappij en in die hoedanigheid vooral een onderdeel van de markt. Religie is namelijk goed voor de portemonnee. Bij volgelingen kun je altijd terecht. Je kunt beter volgelingen hebben dan consumenten. Dit moet snufjesbhagwan Steve Jobs zich ook gerealiseerd hebben.

Lees de hele rubriek online op de website van Vooys.