Nog een hele week te gaan voor mijn afspraak bij Arena. Ik neem de tijd om de stapel oude kranten en tijdschriften weg te werken, breng mijn bejaarde lapjeskat naar de dierenarts voor een verordonneerde revitaliseringsbeurt, dwaal door de bibliotheek en draai mijn diensten in het theater. Hardlopen kan ik vergeten vanwege het vocht in mijn tijdens de gewraakte duurloop verdraaide knie. Woensdags onderneem ik een extensieve strooptocht door de stad, belust op toeval. Voor het overige bepaal ik me tot alledaagse bezigheden als bioscoopbezoek, lezen, drinken en praten. Pogingen om het vastgelopen romanproject Romeo’s Vergissing vlot te trekken, lopen op niets uit. Vanachter mijn bureau staar ik werkeloos uit over de daken van de Da Costabuurt.

In mijn dagboek doe ik verslag van mijn bevindingen, uitgeverij Arena betreffende: […] een relatief onbekend clubje mensen, gegroepeerd rond Michel Vassallucci, een in 1979 naar Amsterdam uitgeweken Fransman die de naam heeft de verpersoonlijking van een nieuw type uitgever te zijn: vertrouwt blindelings op zijn neus, die hem eerder dan wie ook attendeert op trends, op wat er in de lucht hangt. ‘Voor achttien boeken heb ik maar één uur nodig’ is een hem kenmerkende uitspraak.  Specialiseerde zich aanvankelijk in vertalingen uit het Frans (Het zout op mijn huid kwam uit zijn koker), maar is met zijn redactie nu ook begonnen Nederlandstalige schrijvers te werven. Opvallend veel boeken in Arabische, Joodse en homoseksuele sfeer. Geen conventioneel fonds in elk geval, dat zich zowel qua publiek als auteurs richt op het jongere segment. Gespitst op promotie en publiciteit. Speelse, opvallende huisstijl. Uniforme, maar smaakvol ogende gebonden uitgaven.

Op donderdag drie maart de volgende hartenkreet: Dwing mezelf op de vlakte te blijven, maar mijn situatie ziet er ineens aanmerkelijk minder hopeloos uit. Laat dit de voorlopige conclusie zijn: de kwaliteit is herkend!