Erik Lindner vertaalde een gedicht van Li Bifeng, de Chinese ‘underground’-dichter die gevangen zit vanwege het vertrek uit China van collega-dichter Liao Yiwu.

Mischa Andriessen schreef een introductie bij vertaalde gedichten van de Hongaarse schrijver István Kemény:

“In Kemény’s werk is een spanning voelbaar tussen toon en inhoud. Niet te missen, maar toch subtiel. Hij heeft een ritmische, melodische stijl, die in de verte aan kinderliedjes doet denken en waarbij hij vaak gebruik maakt van herhalingen. Die toon versterkt de naïviteit van Kemeny’s blik en al is die onwetendheid maar schijn, een truc is het niet. Kemény kijkt helder als een kind en verwoordt het ook zo. In korte, huppelende zinnen brengt hij aldus een wereld onder onze ogen die stinkend donker is, maar omdat het vooral een kwestie van zien en kijken is, toch ook weer niet.” Enkele gedichten van Kemény staan online, zoals dit ‘tv-gedicht’:

De tv

Ik deelde mijn jeugd met de tv.
Wij ravotten. Zij voerden ons gezamenlijk
Mij met melk en brood, hem met stroom
En aandacht. Ik werd een volwassene
Hij een dier, een wild dier. Hij verleerde het praten,
Ik leerde het. Bij het afscheid
Begrepen wij elkaar niet langer. Ik dacht dat hij
Ook mij vergeten was. Een paar jaar geleden
Zag ik hem terug in Roemenië.
Hij had al kleur, maar
Ze hadden hem een ring door de neus gehaald
En lieten hem dansen op het plein.
Hij zag mij en rukte zich los
Rende naar mij toe, likte mijn gezicht.
Ze dachten hij vermoordt mij, maar hij wilde slechts
dat ik hem naar huis zou brengen.
Maar ik moest toen een trein halen en
Liet de tv aan zijn lot over.

István Kemény
(vertaling:  Eva Bodor, Mischa Andriessen)