De verstoken bloesems van ligusterhagen vallend
op gedachten ter stond vereeuwigd marmer.

Een salamander overwintert voor het raam wakend
tot het zonlicht uitwaaiert – een sitcom van het ritueel
herkenbaarheid, de plaatsenting/plaatsbepaling van

denken wanneer dit verdergaat dan elk object
van waarneming en werkelijkheid. Raadsels van de

retoriek, van ruimte en van onvoorspelbaarheid,
een schijnbaar slordig lot spoelt aan in deze van
verval doordrongen tijd.

Maar.

Twee donzige duiven op de balustrade doorpikken
dit weids gezicht van eenzaamheid als betrof het

een verloren vers dat bij het neerstrijken hervonden wordt
zodra een meisje zich vooroverbuigt. Een thrill veroorzaakt

deze volzin wanneer zij dit tafereel van lente wakker schudt en
naar beneden valt samen met het losknopen van haar jurk.
___

Inge Braeckman (1974) debuteerde met Beeltenissen (2009, Poëziecentrum), gevolgd door Incantaties 1 (2011, Poëziecentrum). Momenteel werkt ze aan Incantaties 2.
Braeckman is licentiaat in de Rechtsgeleerdheid en studeerde Germaanse Filologie.
Sinds 2000 werkt ze als redacteur, vertaler, en proofreader. Daarnaast is ze werkzaam als publicist, en schrijft voornamelijk over hedendaagse kunst. Voor H_ART Magazine schreef ze onder andere recensies over het werk van Luc Tuymans, Heimo Zobernig en Michel François.
Braeckman woont en werkt in Gent.