HET TWEEDE EILAND

Na nachtenlang dwalen ben ik een dood konijn.
Ik ben in de wereld verloren.

Ondertussen is het einde zoek.
Er is een rots waar ik op stuit

en ik zie uit de mist een schim opdoemen
die bloed spuwt.

Ergens hoor ik een stem
die nauwelijks boven het behang komt,
maar het is niet de kleine fluisterende man
die in ons gaat.

We verwachten dit in kleine huizen,
waar de wind door kieren fluit,

maar niet hier, niet op dit eiland.
Ik sla de tanden stuk
op uw gelaat.

We zijn in kluwens verwikkeld
die moeilijk zijn te ontwarren.
Licht verweesd hang ik aan een rok.

Wat als de wereld
ons beweegt?

We laten het eiland onbemand achter
en slapen onbemind.

Ik ben een duif.
Het leven is als een sluipmoordenaar
in mij gekropen.

Ik open een raam.
Er zijn geen deuren meer

Handen, monden
vatten vuur

en ik heb nooit gezegd
hoe uw lippen aan mij trekken
als een nieuwe dag.

__

Lies Van Gasse (1983) is dichter, beeldend kunstenaar en leraar. Ze schreef de bundels Hetzelfde gedicht steeds weer (2008) en Brak de waterdrager (2011) en de graphic poems Sylvia (2010) en Waterdicht (2011), waarvan de tekeningen werden getoond op Watou 2011. Haar boeken worden gepubliceerd door Uitgeverij Wereldbibliotheek.
Ook is ze stichtend lid van Hauser.