Uitgevertje spelen
“De motivatie voor het oprichten van Babel & Voss is voor Daniël van der Meer en Daan Heerma van Voss duidelijk. De eerste hoefde opeens niet meer op zoek naar een uitgever voor zijn tijdschrift, een prestigeprojectje, en voor Heerma van Voss is het nog maar eens een vehikel waarmee hij kan bewijzen dat hij echt een echte auteur is, een echte auteur die zijn romans niet publiceert bij Babel & Voss maar bij Atlas, een uitgever met wat meer aanzien. Twee oude schoolvrienden die uitgevertje spelen, dat heeft eigenlijk wel iets liefs. Dat ze Reinjan Mulder hebben weten te strikken wekt des te meer verbazing. Wat bezielt een oude man met een cv als het zijne om zich in deze kansloze jongensdroom te storten. Mulder zou toch moeten inzien dat die hele tent draait om de zelfbevlekking van twee jongens die het willen maken, opdat de volgende generatie Vossiuskinderen tegen ze op zal kijken. Bovendien is hij de enige van het hele zootje die niet uit Amsterdam-Zuid komt (Mulder groeide op in Tiel), al heeft hij zijn kroost wel op het Vossius Gymnasium binnen weten te loodsen. Misschien probeert hij op deze manier een verloren jeugd in Gelderland in te halen, misschien is het iets anders, dat laat zich niet raden.” (Propria Cures)
Wat een onzin zeg. Verwijt: uitgeverij oprichten is een jongensdroom. Ja duh. Verwijt: deze uitgeverij draait om haar uitgevers. Meh. Lastig vol te houden in een betoog waarin je tegelijk zegt dat een van die uitgevers, Reinjan Mulder, geen enkele rol lijkt te spelen buiten het verlenen van prestige. Dan draait het in elk geval niet om alle uitgevers. Ontdek daarna dat er zich in het beginnende fonds niet alleen titels als “Groeipijn” bevinden, maar ook mooie moderne vertalingen als “Zeezwijgen” van Nicol Ljubic, die al gelijk de longlist haalde van de Europese Literatuurprijs (en we ontdekken snel of er meer in het vat zit).
Mooie vertalingen van moderne auteurs die nog niet bekend zijn. Dat zien we te weinig. Welkom, Babel & Voss, dus. In tegenstelling tot boekdebuutjes van ex-propriacures-redacteuren, dat zien we dan weer veel te veel.
Als er iets dood is, is het wel de ‘prestige’ die je zou verwerven als je 1) een boek uitgeeft, en 2) dat bij een ‘echte’ uitgever doet. Ik weet niet of de redacteuren van Propria Cures het doorhebben, maar schrijvers zijn al een tijdlang (enkele decennia) niet bepaald mensen van aanzien meer, eerder zonderlingen, die als ze geluk hebben mooie zonderlingen worden gevonden. Tel daarbij op dat er nog maar weinig uitgeverijen zijn die hun ‘prestige’ (hun traditionele kwaliteitsnorm, dus het idee dat het héle fonds uit boeken bestaat die ze ook écht – dus los van hun verdienmodel – willen uitgeven).
Juist door de crisis is het dus tijd voor kleine uitgeverijtjes, die weer eens echt uitgevertje willen spelen, dunkt me!