Alsof het de gewone man ook maar een donder kan schelen, analyseert Kees ’t Hart de positie en status van de romanschrijver anno nu:

“Romanschrijvers horen tot de middenklasse. Dat is niet altijd zo geweest. Pas vanaf het einde van de achttiende eeuw ontstond de romankunst, schrijvers kwamen meestal uit de hogere bourgeoisie die van grote veranderingen droomde. De adel, het kapitaal en de geestelijke stand vormden in eerste instantie het lezers­publiek van deze onder hen gestelde ‘letterknechten’. Dit elitepubliek bleef zich lang interesseren voor literatuur, je kon er nu eenmaal de komende veranderingen in aangekondigd zien, men wilde op de hoogte zijn. Vanaf halverwege de negentiende eeuw emancipeerde literatuur zich. Er kwam een nieuw lezerspubliek. Schrijvers richtten zich voortaan niet meer alleen op de elite maar ook op lezers uit de groep waar ze zelf uit voortgekomen waren. De middenklasse.

Sindsdien kolkt het overal in literatuur, tegenwoordig vooral in bestsellers, van hulpeloze dromen, vage verlangens, zelfverklaringen, rancune, weerzin en angst.’

Lees meer op De Groene Amsterdammer. (illustratie: ‘Balzac’ van Rodin)