“Uit zijn gedichten blijkt voortdurend de pijnlijke relatie met het stadsbeeld dat hem omringt. Hij brengt niet alleen een karikatuur van de alom geaccepteerde, maar door hem versmade hedendaagsheid, maar reflecteert daarnaast op de historische gedrochtelijkheden van een vorige eeuw en de naweeën hiervan. Een gedicht als ‘Tweeduizendzoveel’ eindigt met het besef dat de hele geschiedenis niet anders te duiden is dan met het wel zeer holle cliché dat een mens niets leert.
Die mens! Om hem is het Wigman in de eerste plaats te doen, hoeveel aandacht hij hier ook aan diens habitat schenkt. Hij portretteert hem als iemand die erop aast zich een nieuw gezicht aan te schaffen, zeg maar een nieuwe identiteit, en die zich met een nieuwe jurk of een nieuw pak tevreden moet stellen.” (op Versindaba)