Humor en pit, dat zijn de ingrediënten waarmee Michael Dirda zijn recensie van Philip Larkins Collected poems op smaak brengt. Een overdreven gevoel voor bescheidenheid tekende niet alleen de jonge Larkin die zichzelf een ‘Peg’s Paper sonneteer’ vond (het dichtertje van de Flair, zeg maar), ook op latere leeftijd bleef hij de schaduwkant opzoeken en omschreef hij zichzelf als ‘A. E. Housman without the talent or the scholarship‘:

“De erudiete Larkin schuwde elke literaire allusie in zijn gedichten en streefde in de eerste plaats naar begrijpelijkheid bij eerste lezing.  Hij verwierp het modernisme in zijn geheel en deed het af als ‘mystificatie en hysterie’, hij minachtte in het bijzonder Pound en Picasso, en verweet Charlie Parker, John Coltrane, en Miles Davis dat ze zijn geliefde jazzmuziek om zeep hadden geholpen. Larkin huldigde in zijn kritisch oordeel altijd het principe van muzikant Eddie Condon: “As it enters the ear, does it come in like broken glass or does it come in like honey?”

Lees de smakelijke recensie van Dirda op The New Criterion.