Lieven Tavernier over de verzamelde gedichten van Emily Dickinson (Radio 1). Het lijkt wel alsof hij het over facebook heeft:

“Als je overtuigd bent dat je goede dingen doet, waarom zou de wereld dat dan niet mogen weten?” vraagt Tavernier zich af, “Iedereen snakt toch naar erkenning?”. Maar ook deelt hij met haar de mening dat in deze wereld van oneindig getater, het zinloos is “om als een kikker de ganse dag je naam te vertellen aan een bewonderend moeras”.

Bij Dickinson klinkt dat zo:

“I’m nobody! Who are you?
Are you nobody, too?
Then there ’s a pair of us—don’t tell!
They ’d banish us, you know.

How dreary to be somebody!
How public, like a frog
To tell your name the livelong day
To an admiring bog!”

Meer op Cobra. Hierna Taverniers evergreen, De eerste sneeuw: