Op een avond die leunde tegen de nacht liep ik door een park naar huis. Boven mij staken lantaarnpalen hun hoofden bij elkaar. Een oranjige gloed lag over de struiken. Achter een houten bankje stak een bordje uit de grond omhoog: This area has been sown with Summer Meadow seed so it can be enjoyed as a pictorial meadow. Eromheen lag een stukje omgewoelde grond van een paar vierkante meter.

Als de eerste schemering valt, komen in de Londense buitenwijken vossen tevoorschijn. Het zijn de nieuwe ratten, hoor ik om me heen. Totaal onverschillig voor wat er om ze heen gebeurt, steken ze de straat over. Deftig tillen ze hun poten op. Als een paard met een lintje leggen ze in gestrekte draf een parcours tussen tuinhekken en vuilnisbakken af. Nog maar twee keer ben ik er een tegengekomen en beide keren viel alles eromheen even stil. Vossen kende ik alleen uit stripboeken of van boven op de kast in het tekenlokaal. Tussen droogboeketten op stoffige vazen, staarde een opgezet exemplaar over onze hoofden de diepte van de parkeerplaats in.

‘Summer meadow seed’ is zaad voor veldbloemen, een ‘pictorial meadow’ is een schilderachtige weide. Het bordje in het park laat zien hoe door handen een omgeving uit de grond omhoog wordt getrokken, zoals op schuttingen rond bouwterreinen foto’s hangen van hoe het er na de verbouwing uit zal zien. Het verschil alleen met zo’n foto, is dat de tekst in het hoofd van elke voorbijganger een andere weide oproept. Iedereen schept een eigen uitzicht.

Dat uitzicht scheppen, werd aan het einde van de 18^e eeuw in Engeland heel letterlijk gedaan. Landschapsarchitecten begonnen met het vormgeven van natuur alsof die zelf z’n gang was gegaan. Schilderijen van dramatische landschappen werden in landschappen vertaald. In tuinen en parken stonden bruggetjes met hoge ruggen, wilgen die naar vijvers reikten en slingerenden paden langs ontworpen wildgroei. De natuur moest een belevenis zijn. Koetsen vol rijke aristocraten kwamen er op af. Ze droegen brillen met geel-getinte glazen die het park bekleedden met een warm laagje, zodat ze konden wandelen in de schemering van een schilderij. Het uitzicht was er om te consumeren.

De eerste vos die ik zag, stak de helverlichte parkeerplaats van de TESCO over, de tweede draafde een paar straten achter mijn huis. De avond drukte zwaar tegen de nacht, er stond een zwakke lantaarnpaal. Het donker bedekte de straat met een stoffig laagje, zoals die over een analoge foto ligt en ik dacht aan de vos in het tekenlokaal, opgezet, zodat ik van hem genieten kon.

Uitzicht is te consumeren. In Engeland begonnen landschapsarchitecten aan het einde van de 18e eeuw met het vormgeven van natuur alsof die zelf z’n gang was gegaan. Schilderijen van dramatische landschappen werden in landschappen vertaald. In tuinen en parken slingerende paden langs ontworpen wildgroei, bruggetjes met hoge ruggen en wilgen die naar vijvers reikten. De natuur moest een belevenis zijn. Koetsen vol rijke aristocraten kwamen er op af. Ze droegen brillen met geel-getinte glazen die het park bekleedden met een warm laagje, zodat ze konden wandelen in de schemering van een schilderij.

De eerste vos die ik zag, stak de helverlichte parkeerplaats van de TESCO over, de tweede draafde een paar straten achter mijn huis. De avond drukte zwaar tegen de nacht, er stond een zwakke lantaarnpaal. Het donker bedekte de straat met een stoffig laagje, als over een analoge foto en ik dacht aan de vos in het tekenlokaal, opgezet, zodat ik van hem genieten kon.