We Buy Gold
Voor mijn huis in Londen staat vaak een vrouw met een groot bord tussen haar handen dat naar de overkant wijst. Ze maakt reclame voor de autowasserette die daar in de opening tussen twee huizen ligt. Blauwe en witte vlaggetjes hangen zigzaggend over het terrein. Druk is het er nooit.
Gisteren droeg de vrouw een baby achter het bord. Over de prijs was een wit papiertje met een grote 3 geplakt, die de autowasbeurt een pond goedkoper maakte. Het bord wees nog steeds naar de overkant, maar nu had de vrouw haar hoofd begraven tussen haar borst en het mutsje van het kind.
Nu ik hier zo kraakhelder mijn leven kan vormgeven, een origamivel dat op verschillende manieren vouwt, vraag ik me af hoe groot het deel moet zijn dat geld verdient voor huur en eten. Voor het eerst begrijp ik dat vrije tijd iets is dat je koopt. Meer dan in Nederland zie ik de mensen om me heen werken om te overleven. De zelfstandige zit achterin zijn winkel op een omgekeerde emmer zijn eten te prakken. Half vergaan hangt een zeezicht op Bodrum aan de muur. In een lege vergaderzaal staan in een toren opgestapelde dienbladen kopjes op schoteltjes te wachten. Een flatscreen kijkt de zaal in met z’n rug naar het raam. Tussen de tafels wissen schoonmakers zigzaggend sporen uit om aan het einde van elke werkdag een nieuwe ochtend klaar te zetten.
Waar ik werk komt elke dag een aantal zwervers koffie halen. Ze betalen de medewerkers-prijs. Hun lange nagels krullen om de papieren bekers. In mijn pauze kom ik ze tegen op straat, waar ze wat schuifelen op dezelfde plek. Schoppen een steentje weg. Als er iemand voorbijkomt, vragen ze beleefd om geld, maar in hun gezichten wordt elke afwijzing verschroot. De ingehouden woede heeft hen in een staat gebracht van onophoudelijk binnensmonds gelispel.
Zo’n woedende zwerver zag ik laatst zitten in een poel van slaapzakken. Mijn bus stond stil en de man keek me strak aan. Ik knipperde als eerste en keek snel de andere kant op. Ik was jaloers op zijn vrijheid en direct erna volgde de horror van die jaloezie. Toen de de bus weer in beweging kwam, passeerden we winkels met dure spullen. Er waren geen klanten te bekennen. Onder de neonreclame ‘WE BUY GOLD’ stonden drie generaties met hun handen op hun rug naar buiten te staren. Een oude man rookte gehaast een sigaret voor de pui. Op de stoep begroef een vogel z’n kop onder zijn vleugel om met rust gelaten te worden.
*
Bernke Klein Zandvoort (1987) volgde de afdeling ‘Beeld & taal’ van de Gerrit Rietveld Academie. Zij debuteerde met gedichten in De Revisor. Voor De Revisor online schreef zij vanuit Londen. Ze zet haar blogposts met ingang van heden voort bij ooteoote.nl; oude bijdragen zijn te lezen op de site van De Revisor.
Deze keer is mijn favoriete zin:…., zet aan het einde van de werkdag een nieuwe ochtend klaar.