Dirk van Bastelaere laat geen gelegenheid onbenut om zijn Alphavillle-stokpaardje erin te hameren: de consequenties van een digitale tekst op de verhouding schrijver/lezer. Ook nu weer in dit (overigens interessante) stukje over het elektromagnetische veld op alphavillle waarvan ik het slot citeer (met subtiele ingebouwde link naar The waste Land):

“Bij de digitale tekst is het niet langer de bedoeling een ‘affe’ tekst op te leveren, maar om een polyfone, open tekst te creëren. ‘Das Ziel is nicht mehr, irgend etwas herzustellen, sondern der Geste des Herstellens selbst freien Raum zu schaffen.’ Het gaat daarbij niet op een open werk in de zin van Eco’s ‘opera aperta’, zegt Flusser, omdat de auteurs van de digitale tekst geen ‘werk’ willen afleveren, maar daarentegen het werken van de tekst zelf willen tonen.
Online schrijven en publiceren heeft daarom verstrekkende gevolgen. Het maakt de différance, die ook al in de gedrukte tekst arbeidzaam was, tastbaar. Het toont hoe de tekst bij zichzelf wegdrijft. Het is het een knieval voor diens fundamentele heterogeniteit. Het is de aanvaarding van de tekst, waarin plots, als seringen uit de dode aarde, andere teksten en andere tekens kunnen uitbreken.”