“Sommige van zijn collega’s beschouwen de eeuwigheid als een tijd die hun na de dood vergund zal zijn. Vroman doet er alles aan om dichtenderwijs te bekomen dat hij dat eeuwigheidsgevoel al tijdens zijn leven mag beleven, vanwege het feit dat er geen einde aan zijn einde komt. ‘Al voel ik een einde naderen,’ schrijft hij, ‘toch blijf ik groeien/ als een beuk met
zwarte bladeren.’” – Lees de bespreking van Daar, de recente verzameling gedichten van Leo Vroman, op Versindaba.