Kregting blames it (partly) on the internet. Naar aanleiding van de recente gebeurtenissen in Oslo maakt hij zich de bedenking dat postings en comments op het internet bijna wetmatig in negatieve zin reageren op gebeurtenissen. En het zijn nota bene diezelfde postings en comments die de kiemen voor nieuwe gemeenschappen bevatten.

[Terzijde: toen Ron Silliman meer dan een jaar geleden de reactieknop van zijn veelbezocht blog dichtdraaide, wist hij hier het volgende over te zeggen:

“I have tried policing my comments stream over the past couple of years, and (…)  I routinely reject a half dozen comments every day that are sexist, homophobic or anti-Semitic. Moderating the comments stream at times makes me want to take a shower. Worse yet, one of the consequences of my rejecting the more overtly vile submissions would appear to be that I have inured myself to the merely despicable level of chatter that can go on. ” (Silliman)]

De manier waarop Silliman het internet ervaart vertoont veel gelijkenissen met Kregtings observatie:

“Vooralsnog ziet het ernaar uit dat de Noor, die in de puberteit moet hebben kennisgemaakt met het zo ongrijpbare internet, zijn zekerheden allerhande van het web heeft geplukt. Indachtig de studeerkamergeleerde roept dat een recent onderscheid op, gemaakt door Allesandro Baricco. In zijn veelbesproken De barbaren zet hij de filoloog, die onder het juk van concentratie graaft naar betekenis en inzicht, af tegen een user, die surft tijdens een verstrooiende reis ervaringen. Met zo’n overzichtelijke voorstelling van de wereld weten zelfs werkwoorden wat zogenaamd diepzinnig, respectievelijk oppervlakkig is.
Meer treft mij een toon, mogelijk mediumgebonden, die ik in vele postings en comments ben gaan herkennen. Dat is de bravoure waarmee fenomenen en gebeurtenissen opgeladen worden met een bijna immer negatieve mening, niet zozeer beargumenteerd als wel in een logica van politiek incorrecte humeurigheid gekoesterd.  [vet – JP] Niet het delen van die mening maar het meedoen met die logica, inclusief waarden over het vele dat niet zou deugen, laat vervolgens gemeenschappen ontkiemen.”

En in diezelfde posting een tribute aan Amy Winehouse en haar versie van ‘Moody’s Mood For Love’ op haar debuut-cd Frank:

“Destijds was van synthesizers vooral de pitchbender in zwang, een wieltje waarmee tijdens solo’s tonen werden bijgebogen als waren toetsenmannen bluesgitaristen. Precies dat wieltje lijkt mij Amy Winehouse’s grootste inspiratie – ik ken geen zangeres die zo virtuoos traploos weet te schakelen in een melodie. Evengoed in ‘Moody’s Mood For Love’, maar dan begeleid door een reggaeritme. De dialoogvorm van het nummer, waarvoor traditioneel de hulp van een derde ingeroepen wordt, neemt ze geheel voor haar rekening. Wat een gedecideerde vrolijkheid. “

Lees het volledige stuk op De Honingpot.