Kluger Hans #10 publiceert werk van beeldend kunstenaar Viktor Timofeev. Redacteur Bart De Block stelde hem per e-mail drie vragen.

– door Bart De Block

Jouw kunst combineert een abstracte uitstraling met architecturale elementen. Waar komt deze spanning vandaan? Heeft ze te maken met surrealisme of zijn er andere kunstenaars die je bewondert en die je inspireren?

Die abstracte uitstraling komt doordat de parameters zo vast omlijnd zijn. Daarmee bedoel ik, het begin van alles is uitermate simpel. Van zodra je dat simpel idee herhaalt of een paar keer op elkaar stapelt, kom je bij iets dat steeds complexer en unieker wordt. Het is zo dat de architecturale vorm relevant wordt. HOE op elkaar stapelen of HOE herhalen. Je zou ook kunnen zeggen dat mijn werk een herkenbare wereld opnieuw opbouwt, na hem eerst te reduceren tot bits en bytes. In dit verband  en omdat je het surrealisme noemt  bewonder ik het werk van Yves Tanguy, omdat hij een heel vocabularium uitvindt om mee te werken. Zijn werk is zo specifiek, zo eigenzinnig, het voelt alsof het hele beeld afhangt van een vreemde logica die je onmogelijk volledig kan begrijpen. Maar hoe meer tijd je ermee doorbrengt, des te meer ga je merken dat deze buitenaardse levensvormen parasitaire organismen bevatten en nog andere elementen die onze eigen wereld nabootsen.

Daarnaast wordt ik ook altijd geraakt door vroege id software creaties. De manier waarop John Romero, Adrian en John Carmack bijvoorbeeld de werelden van Doom, Catacomb3d en Quake gecreëerd hebben, inspireert me enorm. Deze gasten betekenden een revolutie, het zijn letterlijk de schrijvers van de code waarmee we nu de virtuele ruimte waarnemen, en dat als vroege twintigers! Een deel van het vocabularium dat ze uitvonden met het design van Doom bijvoorbeeld, is extreem vernieuwend. Ik denk dat het belang van deze vroege creaties nog niet volledig ontdekt is.

Je werkt vaak met patronen of herhaalde vormen, soms ook met letters als basisvorm. Dit verband met taal vind ik interessant. Hoe zie je zelf de plaats van patronen en letters in je werk?

Ik begon te werken met deze constructies op basis van letters toen ik aan het experimenteren was met zwart-witte patronen en zich herhalende modules. Ik wou patronen maken die dynamisch konden zijn en die nog iets anders konden communiceren dan een abstracte vorm. Dus begon ik lettertekens te organiseren naargelang hun architectonische eigenschappen, bijvoorbeeld: Wat maakt een K nu een K en niet een verticale lijn met twee diagonalen? Terwijl ik met deze patronen bleef werken, wilde ik ze meer en meer situeren in de ruimte en ze een context geven. In de werken die daarop volgden, begon ik aan deze vlakken vormen, richtingen en functies te geven. Ze begonnen te functioneren als een tastbare visuele voorstelling van iets etherisch of volslagen immaterieels; minder in surrealistisch-dromerige zin dan in informatietechnologische zin. In de zin van algoritmen die een geo-fence voorstellen en die letterlijk realiseren. Dit lukte heel goed met de inkttekeningen, maar ik moet dit element nog beter en geslaagder realiseren en contextualiseren in mijn geschilderde wereld.

We spraken over je werk en over kunstenaars uit het verleden die je bewondert. Wat voor kunstwerken zou je nog willen maken in de toekomst?

Zolang ik iets heb om naar uit te kijken, zolang ik me kan afvragen: hoe moet ik dit realiseren, blijf ik enthousiast werken en denken. Ik ben van plan bezig te blijven met tekenen en schilderen, maar ondertussen ook meer digitaal bronmateriaal te onderzoeken. Hoe meer ik met het digitale bezig ben, hoe meer van het analoge er zich lijkt te legitimeren (niet dat legitimatie nodig is). De werelden moeten vreemder worden, complexer, maar terzelfdertijd losser. Dus het antwoord is misschien nogal doordeweeks: gewoon doorgaan met hetgeen ik bezig ben, de media-variabelen constant houden, vooruitgang maken.