“Nietzsches nieuwe kijk op de ascese werd pas mogelijk in een tijd waarin de ascese zich postspiritueel somatiseert, terwijl de uitingen van spiritualiteit daarentegen op postascetische, ongedisciplineerde en informele sporen belanden. De despiritualisering van de ascese is vermoedelijk de meest ingrijpende gebeurtenis in de actuele geschiedenis van de mensheid, [vet – JP] die vanwege haar grootschaligheid weliswaar nauwelijks waarneembaar is, maar die de algemene atmosfeer ten diepste beïnvloedt. Daaraan beantwoordt de informalisering van spiritualiteit, een proces dat gepaard gaat met het commercialiseren van de spiritualiteit in overeenkomstige subculturen. De grenswaarden voor beide tendensen vormen de geestelijke oriëntatiepunten van de twintigste eeuw. De eerste tendens wordt vertegenwoordigd door de sport, die de metafoor bij uitstek voor elke prestatie is geworden: de tweede door de populaire neomystiek, deze devotio postmoderna, die het leven van de hedendaagse individuen met onvoorzienbare bliksemschichten van innelijke uitzonderingstoestanden impregneert.”

Na de opwarmertjes Rilke en Nietzsche gaan we volgende keer naar een nieuwe wegbereider voor de ‘Planeet van de oefenenden’:  Carl Hermann Unthan (1848-1929) in het hoofdstuk ‘Alleen invaliden zullen overleven’.

(eerdere Sloterdijk-beschouwingen)
(Illustratie: Jennifer Allora en Guillermo Calzadilla, Body in flight – Biënnale van Venetië 2011)