Het nieuwe  digitaal platform voor cultuurkritiek en multimedialiteratuur – Alphaville – is een virtueel feit. Het is een initiatief van Elke van Campenhout, Serge Delbruyère, Jess De Gruyter, Tim Lebacq, Alain Pringels en Dirk van Bastelaere en is ingebed in een tot bloei te brengen gemeenschapspraxis.

Er zijn drie rooms:

• COLLABS

Een zone voor collectieve essayistiek. Een ruimte waar de notie van de traditionele auteur aan de tand wordt gevoeld en de maat van het collectief wordt genomen.

• GLOSS

Een zone voor collectieve kritiek op / annotaties bij relevante teksten.  Een te becommentariëren tekst kan vele vormen aannemen, van traktaat tot tweet.

• REELS

Een zone voor beeldmateriaal met discursief potentieel.

Er valt veel te verkennen, te reageren en te annoteren in dit labyrintisch platform. Lukraak voor u uitgeplukt:

In de Reels-zone kwam ik terecht bij een post van Dirk Van Bastelaere  over politieke gedichten die sinds begin maart 2011 als videofragment op de site van ‘Die Zeit’ gepubliceerd worden.

In de Gloss-zone las ik dit:

“Met ‘Pleidooi voor een nieuw kunstbegrip’ manifest, bekritiseerden vier Nederlandse componisten – onder wie Samuel Vriezen en Rosalie Hirs – het kunstbegrip van beleidsmakers en kunstmanagers, die de laatste jaren namens kunstenaars zouden zijn gaan spreken. ‘Met de ongetwijfeld beste bedoelingen spreekt deze managerselite een taal die intussen het kunstbegrip zelf steeds verder aantast en uitholt,’ schrijven ze. ‘Al jaren vergiftigt dit jargon het spreken over kunst in het publieke debat’. Een clash tussen apparatsjiks, pr-lui, neoliberale managers en de onaantastbare, autonome kunstenaar? Of de doxa reloaded? ‘Pleidooi voor een nieuw kunstbegrip’ was bedoeld als een heus manifest, meer dan honderd jaar na het eerste ‘Futuristisch manifest‘ (1909). Het is weer eens wat anders. Alphavillle biedt u de kans om deze tekst te analyseren, amenderen, bekritiseren en situeren. Dat kan hier, in de glosszone, (…)”  …  daar dus.

In de Collabs-zone: een begintekst over ‘infra-mince’ als het verschil tussen moule en afgietsel, naar een theorie van Duchamp en blijkbaar ook toepasbaar op Jan Cremer en Sophie Loren….

…. en in dezelfde zone een poging tot herformulering van het begrip E-literatuur “als vector, die naast een numerieke grootheid (de optelsom van haar al te eenduidige formele kenmerken) ook een richting markeert. E-literatuur als escape velocity van een discours dat zich onttrekt aan traditionele opvattingen omtrent auteurschap, productiewijze, distributie.”

Maar maak vooral uw eigen citytrip in Alphaville.