“Tot voor kort had ik De koperen tuin bijna twee decennia lang niet herlezen. Dat is te wijten aan de vele spreekbeurten die ik heb moeten aanhoren toen ik eind jaren tachtig ambtshalve onderwijs verstrekte aan pubers. Zo kun je een grondige hekel krijgen aan een boek – ten onrechte. Altijd maar weer De koperen tuin, van generatie op generatie, want: evergreen. Je kunt als zestienjarige heel goed Stendhals Le Rouge et le Noir lezen, gegrepen raken door de machtsdrift van Julien Sorel en tegelijkertijd de passages over het jansenisme aan je voorbij laten gaan. Dat komt later wel eens, bij herlezing, als het ‘lezen voor de lijst’ verdampt is. Voor de meeste romans van Vestdijk geldt hetzelfde.” – lees Vullings’ ervaringen bij het herlezen van Vestdijk op Vrij Nederland.