“In het universum van Jens Christian Grøndahl heerst de melancholie, in klassiek-freudiaanse zin – daarmee incarneert hij ‘de Scandinavische ziel’. De personages die het bevolken, functioneren naar behoren in de samenleving, of toch tenminste in hun eigen leven, maar blijken toch te lijden. Ze lijden relatief, want het is geen strijd om te overleven, maar wel effectief. Ze ervaren een gebrek aan daadkracht, een onvermogen om repetitieve patronen te doorbreken. Hun lijden heeft vaak te maken met de ervaring van zinloosheid en willekeur. In De tijd die nodig is beseft Ingrid dat heel wat in haar verleden geen product is van haar vrije wil, maar gewoon gebeurde omdat het nu eenmaal mogelijk was op die bepaalde plaats op dat bepaalde moment. ” Alexander Van Caeneghem bespreekt de thematiek van trauma, herinnering en identiteit bij Jens Christian Grøndahlin in Streven