‘Het gedicht van Rilke [Archaischer Torso Apollos] toont de noodzaak aan van een heroriëntering van de in verwarring gebrachte moderne mensen,’ zegt Sloterdijk. Ook Rainer Maria Rilke was in verwarring geweest. In 1902 trok hij naar Parijs om een boek te schrijven over de beeldhouwer Auguste Rodin. Rilke twijfelde op dat moment aan zijn kunnen, hij geloofde niet meer in zijn roeping als dichter en wachtte melancholisch op inspiratie. ‘Travailler, toujours travailler!’: die raad kreeg hij van Rodin. En ook nog: geduld hebben en vaak naar de dierentuin gaan om te leren kijken. Van Rodin leerde Rilke zijn lyrische ik met zijn hinderlijke nukken en lamlendige luimen uit te bannen.
Sloterdijk zegt dat er nu een einde is gekomen aan de frivoliteit die de hedendaagse mens zo wereldvreemd heeft gemaakt.” – Lees het interview met Sloterdijk op Vrij Nederland.  (zie ook dit bericht)

Ook op Trouw verscheen een interview met de Duitse filosoof:  “De meeste filosofen schrijven over de filosofie van andere filosofen. Dat doe ik zeer weinig. Sinds ik schrijf, interesseert het me weinig tot niets wat andere filosofen doen. Ik zie het academisme in de filosofie als een vorm van decadentie. Ik communiceer met de situatie waarin we ons bevinden. Dat is filosofie: denken in situaties.”

[update]

In NRC schrijft Ger Groot:

‘De zin „Je moet je leven veranderen!” moet nu worden opgevat als refrein van een taal van het in-vorm-raken’, zo schrijft hij. ‘Hij behoort tot een nieuwe retorisch genre, het coachdiscours, de donderpreek in de kleedkamer tegen een team dat uit vorm is.’

Op briljante wijze herschrijft Sloterdijk zo de geschiedenis van de ethiek én de religie in de termen van de sport: de enige religie die vandaag de dag mondiaal nog onbetwist overeind lijkt te staan. Monniken worden atleten van de geest, goeroes de Beckenbauers van het spirituele. Alleen zij lijken nog te weten wat trainen werkelijk is: een eindeloze herhaling van dezelfde oefeningen waarin de novice stap voor stap een grotere volmaaktheid bereikt. Díé vorm van oefening, waarop tot voor kort de hele beschaving berustte, is in de rest van de samenleving in ongenade gevallen, zo stelt Sloterdijk met onvervalst conservatieve treurnis vast.”