“In Herfstnacht, een van de indrukwekkendste gedichten uit de bundel, gebeurt bijna niets. Het begint te regenen, een regendruppel spat uit elkaar op de waslijn, een andere schampt de vuilnisbak en slaat te pletter op een tegel, weer een andere komt op het blad van een esdoorn terecht en zal ‘als het zover is’, tussen het gras verdwijnen, ‘op een andere plek dan waar/ straks het esdoornblad gaat landen’. Dit is sublieme vanitas-poëzie. Tien jaar geleden had ik niet kunnen vermoeden dat Martin Reints de J.C. Bloem van de 21ste eeuw zou worden.” Lees de bespreking van Piet Gerbrandy  op De Groene Amsterdammer.

“De enige Nederlandse dichter wiens werk me werkelijk uit het lood heeft geslagen, is Martin Reints. Hier was de wereld zoals die is, zonder de saus erover die literatuur heet, zonder de riedel die naar poëzie klinkt. De gedichten van Martin Reints zijn hypertoegankelijk, je hoeft er helemaal niet in te komen, je bent er meteen in. Het is geen Faverey of Van Dixhoorn, wier regels je langzaam verleiden. Het is er meteen, bij eerste lezing. En het is ook niet zomaar realisme. De gedichten waren ongeveer zo kaalgeslagen als de allereerste films van Wim Wenders. Er staat spanning op iedere regel.” Erik Lindner over dezelfde bundel eerder  in De Groene Amsterdammer.