“Het valt op dat het flamingantisme weinig supporters telt onder de zelfbewuste kunstenaars waar het zo trots op is.  De paradox is dat hun kosmopolitisme leidt tot ‘achterlijke belgicisme’.  Jan Decleir weigert een ereteken uit de handen van Jan Peumans.  Jan Fabre en Michael Borremans decoreren het kasteel in Laken.  Tom Barman, Arno en Frederik Sioen organiseerden de 0110 concerten. Vlaamse theatermakers lanceren ‘Niet in onze naam’.  Clouseau zingt ‘Leve België’.  De Vlaamse culturele wereld beschouwt de nationalisten niet als zijn woordvoerders.  Geen coryfee blijkt vatbaar voor het volksnationalistisch revanchisme of hij moest Jan Verheyen heten of Jean-Pierre Rondas of Harold Van de Perre of Dirk Van Bastelaere. Was het flamingantisme van een vorige generatie verbonden met maatschappelijke achteruitstelling, dan laten de miljardentransfers van tegenwoordig het slachtoffer mateloos rijker achter dan de dief, die bijgevolg wel een erg grote luiaard moet zijn.  Vlaanderen is de eerste economische en politieke regio van het land en beleeft ondanks en niet wegens de politiek al enkele decennia een artistieke bloei waardoor het behoort tot de wereldtop.  De verongelijkte houding van het volksnationalisme is misplaatst.  Het ‘nieuw nationalistisch verhaal’ is niet verschillend van het oude, alleen mist het relevantie.  Vanzelfsprekend zijn de cultuurdragers niet anti-Vlaams.  Ze zijn Vlaams per definitie, maar het enige nationalisme met een verhaal is transcultureel en federaal.  Het is te lang onder de mat geveegd maar het heeft gezonde wortels en het biedt uitzicht.  Helaas voor wie dat betreurt, de Vlaamse kunstscene is Belgisch.” Voormalig vrt Journalist Jef Lambrecht op Salon van Sisyfus. (beeld: Luc Tuymans: Corporate (2010)