Geen wereldliteratuur zonder potgrond. Geen thrillers van John le Carré. En altijd met mooie titels als ‘De verdronken tuin’ of ‘De verborgen orchidee’. Adriaan van Dis en Rudy Kousbroek zijn gevierde tuinchroniqueurs. Dimitri Verhulst, zou ik denken, is ook zo’n stille verpotter. –  Hugo Camps’ lentecolumn in De Morgen.

“Dick Bruna’s Vis behoeft geen uitleg. Hij bevat de essentie van Vis-heid. Hij werd 45 jaar geleden voor het eerst getekend. Zo minimalistisch als Mondriaan, zo uitgesproken als Matisse, zo bevattelijk als een verkeerslicht. Hetzelfde voor de Vogel van Bruna: hij vliegt met vleugels en bek opengesperd. Het Huis van Bruna heeft geen deur en alleen één enkel raam, maar het bezit diezelfde universele helderheid.

Dick Bruna is 83. Elke dag van de week werkt hij aan zijn handgetekend universum. Elke morgen staat hij op om 5u in het huis dat hij deelt met zijn vrouw Irene, die al 59 jaar zijn vrouw is. Voor haar maakt hij elke dag een kleine tekening als talisman voor de dag. Na het ontbijt fietst hij naar zijn studio. Wanneer hij alleen is in zijn studio begint hij te tekenen. En als hij met tekenen klaar is, begint hij te schilderen. Op zijn eentje. Bruna’s emperium mag dan wereldwijd zijn en miljoenen waard, toch blijft hij er de enige schepper van. Fabrieksachtige ondernemingen als Warhol of Damien Hirst die met een leger assistenten werk(t)en zijn aan Bruna niet besteed. Elke lijn van Nijntjes mond, elke vin van Vis werd door Bruna eigenhandig geschilderd met een voorzichtig in de zwarte verf gedoopte borstel.

*

* Peter Verhelst heeft een nieuwe dichtbundel:’Zoo van het denken‘: een gesprek op Cobra.

*  De antipoden Verhelst en Nolens, de post post-moderne generatie die het nu voor het zeggen heeft (Bogaerts, Buelens, Meuleman, Theunissen..) en de jonge wolven (Inghels, Marie, Van Gasse,…) die het historisch discours van zich hebben afgeschud en eigenwijs zappend hun inhoud bepalen: Bart Van der Straeten in Knack.

*  De Brusselse actrice, auteur, regisseur en dichter Laurence Vielle op Kluger Hans.

*  De New York Review publiceert een essay uit de pas verschenen verzamelde essays van Roberto Bolaño. Daarin vertelt Bolaño hoe hij op zestienjarige leeftijd  boeken stal in boekhandels in Mexico. Een van de eerste boekjes die hij buit maakte was een klein boekje van de negentiende eeuwse erotische dichter Pierre Louÿs, de schrijver van Bilitis.

Bruna’s voorbeeld, Henri Matisse, aan het werk – foto van Cartier-Bresson.