Zoveel contemporaine gedichten!
Zoveel uiterst hedendaagse dichters –
Alles interessant, allen interessant…
Maar, het is allemaal bijna…
Het is allemaal voorportaal,
Het is allemaal maar om te schrijven…
Geen kunst,
Geen kennis,
Geen ware nostalgie…
Deze heeft goed gekeken naar het silhouet van de cipres…
Die zag heel goed de zonsondergang achter de cipres…
De derde was gevoelig voor de emotie die dit alles zou kunnen geven…
Maar daarna?…
Ah, mijn dichters, mijn gedichten – en daarna?
Het moeilijkste is altijd het daarna…
Want om iets te zeggen moet men kunnen denken –
Denken met het tweede denken –
En jullie, ouwe jongens, dichters en gedichten,
Denken slechts met de primaire snelheid van de stommiteit – het is […] en dat is pijnlijk –

Liever de regelvaste classicus,
Liever de zingende romanticus,
Liever wat het ook zij, voor mijn part slecht,
Dan de in aanbouw zijnde buitenwijken van wat goed heet te zijn…
‘Ik heb mijn ziel!’
Nee, nee, die heb je niet: je hebt het gevoel ervan.
Kijk uit met het gevoel!
Want vaak is het van anderen,
En vaak is het alleen het onze
Door het stomme toeval dat wij voelen….

Fernando Pessoa, Àlvaro de Campos, De metafysische ingenieur en andere gedichten 1923-1935 (vertaling Augus Willemsen) De Arbeiderspers 2007.