Deze week stuitte ik op twee gelijkaardige bedenkingen over het probleem van ironie in  e-mails (intussen heeft zich al een oplossing aangediend bij monde van Claire Colebrook (zie onderaan):

“Amsterdam, 2 juni 2008

Beste Henk
Je bent, blijkt uit je brief van 28.5.2008, zelfs verder dan ik op het technologische pad, want YouTube heb ik nog niet onder de knie.
Als het je uitkomt wil ik graag je e-mailadres, ik vind het een makkelijke communicatiemethode, buiten deze deftige herencorrespondentie om.
Ik word soms met mijn neus op de nadelen gedrukt van e-mail, dus ik begrijp Remco wel. Voor snelle feitelijke mededelingen is het ideaal, maar bij onderwerpen die onderhevig zijn aan meningen en gevoelens is het risico van verkeerd begrepen worden zeer groot. Je hoort de ‘toon’ niet en dat is vooral voor mij erg lastig omdat ik nogal eens dingen kan mailen die ik ironisch bedoel. Zo schreef ik Kees van Kooten onlangs dat ik een molotovcocktail bij De Bezige Bij naar binnen zou gooien (ik heb niets tegen de Bij, integendeel) maar dat is voor een Hagenaar misschien wel een erg agressief Amsterdams grapje.”

Bovenstaande bedenking van componist Loevendie  komt uit een voorpublicatie van  CC. Een correspondentie van de hand van Bernlef, Remco Campert en Theo Loevendie.

Opvallend is dat Alfred Birney deze week bijna letterlijk dezelfde opmerking maakt op zijn blog:

“Het internet heeft geen plaats voor ironie. Ik weet niet waar dat aan ligt. Er zou geen verschil moeten zijn tussen een tekst op papier en een tekst in een blog die je op je beeldscherm leest. Maar dat verschil diende zich al snel aan toen het e-mailen rond de eeuwwisseling een enorme vlucht nam. Je moest leren schrijven met emoticons, wilde je goed begrepen worden. De smiley is het bekendste voorbeeld. Vergeet je die achter een ironische zin te plaatsen, dan kan je in de problemen komen en soms woedende reacties oproepen.”

Intussen heeft het smiley-probleem zichzelf opgelost want:

“Volgens een Deleuziaanse voorspelling gaan we een nieuw, onironisch maar eerder humerous tijdperk in. Humor, in tegenstelling tot ironie, suggereert een leven en een kracht die uitstijgt boven betekenissen.” meldt Yra van Dijk op De Amsterdamse Lezing naar aanleiding van een lezing van Claire Colebrook  in New York: ‘Irony is over’ .