Geruime tijd reeds hadden de takzitters sidderend van vrees geluisterd naar het uit de bodem van het bos opstijgend woedend onweer dat in verbijsterende series donderslagen krakend voorbijtrok, teruggolfde, aan alle kanten tegelijk aan het werk was.
Zelfs de moedigsten onder hen waagden het niet om hun hoge nest te verlaten en naar beneden te klimmen om daar een kijkje te nemen. Een panische vrees om getuige te zijn van de paring waarin bliksem en aarde elkaar gevonden hadden, weerhield hen daarvan. In mompelende of doodstille groepjes zaten ze bijeengehurkt, ondanks de warmte en het bewegingloze zonlicht rillend van een vreemde kou, de moeders hun kroost sussend dat nog nooit onweer gehoord en gezien had, terwijl ook de meeste volwassenen er slechts vage herinneringen aan bewaarden.
De enige die niet mompelde of zweeg was Mabelis, die, toen de knetterende donderslagen begonnen waren het gebogen hoofd geheven had en voor het eerst sinds lange, lange tijd zijn ogen terugdraaide uit de bodemloze put van zijn inwendige waarneming.
Hij was opgestaan van de tak waaraan hij reeds maanden vastgenageld gezeten had. Hij had zijn volgelingen lang aangekeken en daarna de handen geheven en ze weer laten zakken, tot ze de dwarsbalk van een menselijk kruis vormden. Zijn ogen schoten vol tranen.
‘Het uur is aangebroken’ zei hij, ‘het duurt nu slechts een kleine tijd nog, nog slechts de zandkorrels en voze grassen die verschoven moeten worden. De aarde heeft zich geopend. Haar schemerige bloedrode buik is ontsloten. De afdaling is ten einde. De Wortel is aangeraakt en gevoed met het zaad. Deze Ranonkel is god geworden. Alle dingen zijn één met hem en hij is in alle dingen’.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.