in het wolventijdperk zijn we gestationeerd
tussen vier stille muren van rood en goud
drie langdradige winters hangen zon en
maan hapbaar als Commissiekazen in
de lucht waar zeemeeuwen krijsen van
voorpret

ik spot een revolutionair gekleurde tafel
gemarkeerd met runen en besluit te schuilen
onder het blad ik stoot onaardse klanken
uit die de strop om de nek van een hangende
man minder strak maken niet zoals het geluid
van een kat die beweegt of van een vis die
ademhaalt maar ik speel met mijn vingers op
mijn buik het laatste pianoliedje dat juf Ria mij
leerde uit het Suzukiboek met kleurencirkels
op de kaft de enige vraag die zich opdringt is
wat we aan een regenboogbrug hebben nu
de sneeuw alles uitgumt zelfs de rotsvaste
muren beginnen te vervagen sidderend
en wiebelend als in een luchtspiegeling

als slangen die over elkaar glibberen zo loopt het
af ik weet het omdat ik al eerder ondergegaan
ben niet in een rivier vol kwijl die snel opdroogt
maar door me te verslikken in een klont informatie
bovendien vond ik bloed in mijn mede of een skittle

drie slokken zei de viking drie slokken
en hij heeft de hele ketel leeg gezopen
ik hoop dat hij te dik is om te zweven
en te ontvlambaar wanneer hij zichzelf
omhoog praat naar de zon

of hij nu reist per blauwogig hengst of per vliegend
schip gemaakt van keurig geknipte vingernagels:
het voelt nogal stompzinnig met het ondergrondse
leger van dode dieven en jokkebrokken dat klaar staat
om op te doemen ze hebben alle tijd ik wil niet meer
ontsnappen aan wat besloten is het leven heeft
honderd namen dus waarom niet een nieuwe kiezen
ik leg me neer op het dorre zand onder de blozende
tafel tot ik ben uitgewist en gras een nieuwe kans krijgt

Lisa Rooijackers
foto door Judith Tielemans