het lukt de kolkende zee niet
een rotsachtige kaap te vloeren
maar een kneedbare anemoon
beukt ze moeiteloos in elkaar
ik begraaf me onder het zand of zuig
me vast aan een solide ondergrond
er is niemand die constateert
of ik dan wel niet X ben of zichtbaar
zoals de bomen in de tuin van George

vertel me niets over tweemaal in dezelfde rivier stappen
panta rhei klinkt te teder als je leeft in driftstromen
en pootje baadt in de rusteloze branding in gore
stoornissen hoe fortuinlijk
dat ik nog stervende ben
niets staat stil behalve X
zoals je zegt: kinderen en huilende
filosofen spreken de waarheid

ik draag geen kroon en heb te veel haar
om kaal te zijn dus ik blijf marcheren
tussen de kakkers de landlopers
de wit- en ramenwassers krab de
wonden op mijn hoofdhuid open
houd een pauze bij je drinkpunt
hoop dat ik onzichtbaar opdroog
in het heetst van de veldslag
voordat de vloed weer aanspoelt