De vrouw at zwijgend de vrucht leeg en gooide de schil achter haar rug in de bladeren. Hij viel hoorbaar ritselend naar omlaag: het gedruis en gekraak van de groei was veel gedempter gaan klinken. De groei gebeurde nu veel stiller en trager dan in het begin. De gelaatsuitdrukking van de vrouw was rustig en vastberaden.
In de loop van de volgende dag begaven een twintigtal Trevaljanen – jonge krachtige en zonder meer van de juistheid van Trevalje’s visie overtuigde kerels, onder wie de vleeshouwers-knecht – zich dwars door het geboomte, van tak tot tak zich voortenterend en via luide kreten kontakt houdend met elkaar, om de overige takzitters te waarschuwen en voor te lichten.
Ze oogstten een groot sukses en werden door Trevalje en zijn schaar van onmiddellijke vrienden en kennissen – onder wie veel door hem zeer gemeenzaam bejegende vrouwen waren – met geestdrift ingehaald.
‘De Mabelistische denkwijze is niets anders dan verwardheid, louter nonsens, die de grootste gevaren met zich meebrengt’ verklaarde Trevalje tijdens een korte toespraak.
De zwangere vrouw was daar niet meer bij aanwezig. Ze was ondanks haar buik en met haar zoontje, een kleine trommelslager , savonds het bos ingeklommen en had zich aan de zijde van de Mabelisten geschaard. Die haar verwijtend zeiden deze term niet te gebruiken. Hun kenmerk was uitsluitend de Waarheid, die in hun midden als een vakuüm bewaard werd tot het moment dat Ranonkel dit vullen zou.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.

foto door Ana Roelofs