In ellenlange ekskorcismen losbarstend scharrelde de pastoorsvogel weg, de handen boven zijn hoofd, waar alle mannen, vrouwen en kinderen die op dat moment in de takken rondhingen hun speekselklodders op deden neerdalen.
Slechts enkele personen, bigotte oudere en alleenstaande vrouwen, trokken zich de woorden van de pastoorsvogel aan. Kruisen slaand en nagejouwd door alle anderen, van de grootste tot de kleinste, vluchtten ze de pastoorsvogel achterna, die hen haastig vastgreep en met zich meesleurde over de op stelten staande wortels en takken die Gods en zijn toorn zonder ophouden gaande maakten.
Boven het hol waarbinnen Ranonkel sliep of in schors en sap was opgelost – de takbewoners dachten daar verschillend over, de meesten evenwel helden voorlopig over naar het standpunt van Mabelis, die fanatiek doorging het in leven zijn van Ranonkel te prediken – waren takken en stammen van de Hoofdboom nu zo hoog als een flinke kerktoren geworden, in welks ontelbare galmgaten duiven en eksters broedden en die omzwermd werd door heerlegers van bijen, aangelokt door de zoete en vaag bittere en doordringende geur der bloemen, die kelken hadden zo wijd als emmers en welker harten naar het hoge zonlicht openstonden als tuinen vol belofte.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.