Het is nu niet meer te stoppen.
De grond hopeloos wit, het zand onmogelijk poederig.
Zie hoe het door de mazen van de meest fijngeweven droom glipt
de fijngemalen beenderen van de heiligen.

Alle dieren slapen in het witte poeder
en dromen eindeloze delingen van cellen.

Zwarte olie komt gutsend uit de spierwitte grond
de bleke ledematen van planten slapen onder de aarde
maar pulseren op het ritme van een groei

biologisch, demografisch, ekonomisch.

De bijlen, messen, boorplatformen ingeslikt
verteerd tot zachte pulp.
Ooit een handig stuk gereedschap, nu marteltuig in horrorfilm.

Dromen elektrische planten van ekosocialisme?

Mijn werk is het niet
ik heb alleen gedroomd.
Maar de groei gaat verder.
Altijd nieuwe markten
altijd een nieuwe terra nullius.
Eksponentieel uitdijende dode zones.

Wie heeft dit onkruid toegestaan, het welig laten tieren?
In ieder geval een vuile kommunist.
Onder de grond geen privébezit.
Denken we.
Het begint met brandnetels en klimop
en voor je het weet: de gulag.

Het is begonnen en vordert nu zonder ophouden.

Het heeft de wanden van zijn celletje doorboord
en is uitgestroomd.