Hij viel niet in slaap dit keer . Dat zou trouwens reeds onmogelijk zijn geweest door
het aantal kevers en insekten dat rondkrioelde in het gras en kronkelende onnavolgbare
gangetjes groef en zich onafgebroken vergenoegd en knirpend de schilden en scharen
wreef.
Klaarwakker en gespannen lag Evarist op zijn buik, als een geplette luchtige
schaduw boven de uiterst flauw en van zeer diep opstijgende, reutelende en in zachte
knallen en knetteringen uitbarstende blubbermassa’s van de Reuzin, zijn ogen tot
kijkglazen geworden, die wel telkens van zijn klieren tot tranen bewegend plezier
vertroebeld werden, maar waarmee hij om de zoveel minuten niettemin glimpen
opving van wat ondergronds in de daar heersende, slechts door zijn blik en de
graafinstrumenten der insekten doorboorde schemer aan het gebeuren was en wat
ook bij vlagen door zijn op het donker en de stilte van de aarde afgestemd rakend
gehoororgaan opgevangen werd.
De monsterachtige dode bewoog nog steeds, ondanks de enorme hoop aarde
waarmee men haar vele malen de normale omvang
overtreffende grafput bedekt had. Het proces dat vlak na haar dood en reeds jaren
daarvoor op gang gekomen was, had nog steeds zijn eindpunt niet bereikt. Het lijk
leefde hier bepaald luidruchtiger dan het tijdens zijn leven gedaan had zelfs. Het was
als haalde het zijn schade in voor het toen tekortgekomene. Dwars door het geronk
en gesnor der insektenlegers heen, die het als uitgehongerd bestormden, of er, log
en volgevreten, glimmend van vochten, uit opstegen, hoorde Evarist het zich,
windenlatend, boerend, ginnegappend, rochelend en pruttelend verplaatsen,
opschuiven, naar alle kanten zacht en onbedwingbaar uitdijen. Hoorde hij het geknars
van in het nauw gebrachte zandkorrels en wortels waarmee het zich in een heftige
ononderbroken bronst verstrengelde. Het onrustbarend gekraak waarmee onbekende
obstakels (stenen? stukken metaal?) uit de weg geruimd werden.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.