Terwijl de steltlopers zich in door hen ‘vroom’ genoemde ogen-
blikken omfantaseerden in de gevleugelde engelenvogels die
ze nooit zouden kunnen worden (en die ook alweer op dief-
stal teruggingen), zelfs al lagen ze duizend jaar te vergassen in
een tropische aardsektor, wist hij met onomstotelijke zekerheid
slechts de voorbijgaande belichaming te zijn van wat in komen-
de verpoppingen en stadia van bevleugeling opnieuw slechts
voorbijgaande belichamingen zouden zijn van iets op geen
enkele wijze uitdrukbaars, van iets zo verreikends en veraflig-
gends en onvatbaars dat hij het zich inbeeldde als een met geen
mikroskoop te verzichtbaren korrel, die niettemin het hele
universum begreep, kompleet met huilende babies, op straat
door voorbijrijdende auto’s verpletterde katten, met voetzoekers,
karnavalsoptochten, weerballons, zacht knersende takjes in voor-
tuintjes, met gillende fluitketels en brandgevaarlijke bossen, ver-
bodsbepalingen, timmerlieden, wittebroden, zout, vurige tongen
en onophoudelijk geplengd zaad.
Om die korrel, die verbijsterende alles aan flarden scheurende
en vernieuwende, niet te begrijpen en doodgewone, op niets
bijzonders stoelende kiem ging het.
God, wat ze god noemen, dacht Evarist Schouwvagher, tot
peilloos begrijpen komend, terwijl hij als een kleine dartele
aap de straat opliep, is alleen maar een korreltje dat geen oog
ziet en dat zich geopenbaard heeft in deze ranonkel. Die god
is. Hetgeen kon worden omgezet in het lapidaire geloofsartikel
‘de ranonkel is god’. Bijna een slagzin.

Hij herhaalde, laag tegen de straatstenen gedrukt omhoog kijk-
end, deze uitspraak. Waarin de waarheid reeds weer ver-
loren ging. Desondanks was hij, naar hij begreep,
een soort heilige geworden, ofschoon een
zeer obskure en een wiens naam in
krulletters nooit van enige
meimaand een ka-
lenderblad
sieren
zou

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.