‘Wees gewaarschuwd’ zei de pastoor, ‘de gevolgen zijn voor jouw rekening. Hier
komen ongelukken van. Monsterlijke dingen gaan er gebeuren!’
‘Wonderen!’ riep Evarist overmoedig en zijn armen ten hemel heffend, ‘een gouden
tijd breekt aan. Ik voorzie paddestoelen en zeegras in alle kelders en voor ongehuwden
op regenachtige dagen een negenoog. De kerken worden van koek maar geen mens
die erin hapt, het brood verandert in stenen omdat niemand meer honger heeft, de
eekhoorns stellen een nieuwe kalender samen, een kind kan de was doen, alle priesters
krijgen hun zaad vrij, koeien grazen in de appelaars, over de weide schaatsen
knotwilgen en kinderen, de lopende band wordt stopgezet. Er wordt nergens meer
post bezorgd! De mensen worden dronken van een glaasje melk!’
Terwijl hij bleef voortschreeuwen, als stomdronken, niet meer begrijpend wat hij
zei, strompelde de pastoor met van woede en afschuw speekselbeparelde lippen, zijn
toog afschuddend die vol afgerukte blaren en vuile vegen zat, zo vlug hij kon de deur
uit, om de paar stappen omkijkend en zijn vuist ballend.
Hij haastte zich zoveel hij kon, alsof de duivelse ranken van de ranonkel hem op
de hielen zaten en dreigden te verwurgen. Ten afscheid hief Evarist de spuit, richtte
hem naar de pas geslagen dubloen die Zon heette en barstte los in een laaiende lach.
Toen de geestelijke uit het gezicht verdwenen was voelde Evarist zich zo moe dat
hij onmiddellijk tussen de bladeren ging liggen en insliep.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.