Het huis leeft in reserve.
Boven stoot een kamer af.
Naast de bel verbleken onze namen:

een grafschrift zonder jaartallen.
Hoe we daarover met dokters praten
en zij ons langer thuis schrijven dan wij elkaar verdragen.

We lopen de muren op,
rijden rond in lege verhuiswagens,
verbeelden ons in kleinere huizen.

We vechten over de verdeling van nachten,
verversen het logeerbed met oude lakens.

Schilderen in afwachting van,
een nieuwe laag over de laatste jaren.